Jazzpianisten Vijah Iyer en Graig Taborn zijn twee grote smaakmakers in de hedendaagse jazz, beiden begonnen begin deze eeuw in “Note Factory”, de negenkoppige band van saxofonist Roscoe Mitchell, ze zijn ongeveer van dezelfde leeftijd, respectievelijk 48 en 49 en Amerikanen. Er zijn meer overeenkomsten, behalve met Mitchell speelden ze ook samen met Steve Coleman en Wadada Leo Smith , ze hebben elk 3 pianotrio albums uitgebracht die mede hebben bijgedragen aan de vernieuwing van het klassieke jazzpiano trio. Beiden hebben ook een solo album op hun naam staan en hun muziek raakt aan de avant- garde, maar er zijn ook verschillen qua spel. Iyer is wat rechtlijniger met een precieuze krachtige aanslag terwijl Taborn meer buiten de lijntjes denkt en speelt met een doordacht en ruimtelijk geluid, maar hun stijlen sluiten vloeiend aaneen zodat het op dit album waarin ze beiden zijn te horen soms moeilijk is te zeggen wie er nu speelt.

Live speelden ze al vaker samen maar nog nooit maakten ze samen een album, dit volledig geïmproviseerde duo-album werd opgenomen op 12 maart 2018 in de Franz Liszt Academie in Budapest. De inspiratie en de titel van dit album komen rechtstreeks van meesterpianist Cecil Taylor die in 2018 overleed, hij gebruikte de term Transitory Poems in een interview me Chris Funkhauser waarin hij beweert dat wij deel zijn van voorbijgaande gedichten, een onderdeel van de natuur net zoals de rotsen etc. Het is niet alleen een eerbetoon aan Cecil Taylor maar ook aan de pianisten Muhal Richard Abrams en Geri Allen die overleden in 2017 en de schilder Jack Whitten wiens werk was geïnspireerd op de muziek van John Coltrane en die ook in 2018 overleed. Het nummer “Clair Monolith” is opgedragen aan Muhal Richard Abrams, “Luminous Brew” aan Cecil Taylor, “Sensorium” aan Jac k Whitten, in het laatste nummer “Meshwork / Libation / When Kabuya Dances” wordt de compositie “When Kabuya Dances” van Geri Allen gebruikt.

Het openingsnummer “Life Line( Seven Tensions)” begint als een muzikaal aftasten van de beide pianisten waarna de spanning steeds verder wordt opgebouwd totdat ze weer in rustiger vaarwater belanden. “Sensorium”gewijd aan schilder/beeldhouwer Jack Whitten is min of meer opgebouwd zoals diens abstracte schilderingen waarin laag over laag is aangebracht zodat er diepte ontstaat, de muziek is evenals de schilderijen een soort van collage. In het nummer “Kairòs” gaat het flink loos met fors gehamer op de toetsen zoals ik dat live ooit hoorde van muzikanten als Cecil Taylor, Guus Jansen en Simon Nabotov, heftig maar heel effectief. “Shake Down “ is hiermee vergeleken bijna een hapklare brok met hier en daar een knipoog naar abstracte boogie woogie patronen. De hommage aan Muhal Richard Abrams ademt de sfeer van het Art Ensemble of Chicago waar Abrams ooit deel van uit maakte, stille passages afgewisseld met watervallen van akkoorden, voor mij een van de hoogtepunten van dit album. Een andere favoriet is “Meshwork/Libation” gevolgd door “When Kabuya dances” van Geri Allen.

Dit album gaat wat mij betreft hoge ogen gooien voor het eindejaars lijstje, maar ik kan me ook voorstellen dat wat minder getrainde oortjes hier even aan moeten wennen, gewoon luisteren dus en ontdek de schoonheid in deze improvisaties van dit illustere duo!

Jan van Leersum.